ฉันดีใจจริงที่ฉันแค่ฝันไป...
บทความบางอย่างมีการพูดถึงหรืออ้างอิง เนื้อเรื่องไม่ใช่แคนน่อน
Koi wa☆LOVE Mission! เป็นดราม่าซีดีชุดแรกของบันทึกแวมไพร์วานิทัสซึ่งเขียนโดยโมจิซุกิ จุน โดยเนื้อหาจะนำเสนอจักรวาลภาคแยกที่ตัวละครวานิทัสอยู่ในโรงเรียนมัธยมปลายมนุษย์-แวมไพร์ ตัวเอกซูซูกิ วานิทัสปลอมตัวแล้วแต่งหญิงเข้าโรงเรียนเพื่อสืบความลับของโรงเรียน เธอตื่นสายวันแรกที่เข้าเรียนพร้อมกับคาบขนมปังทาเนยน้ำผึ้ง แล้วเดินชนกับซาซากิ ฌาน วานิทัสโดนเขากัดและชวนเธอ(?)มาเป็นสมบัติส่วนตัว ชีวิตวุ่นวายของซูซูกิ วานิทัสดูท่าจะไม่สงบซะแล้ว
เป็นการอ้างอิงจากวานิทัสเล่ม 7 ซึ่งเป็น omake ในนิตยสารที่ใช้ชื่อเดียวกัน
ซึ่งดราม่าซีดีวานิทัส vol.1 จะแถมมาพร้อมดีวีดี/บลูเรย์อนิเมะ Vol.1 ซึ่งมาในรูปแบบโบนัสที่อยู่ในแผ่นซีดี
รายการดราม่าซีดี[]
- 恋は☆LOVEミッション! #01
- 恋は☆LOVEミッション! #02
- 恋は☆LOVEミッション! #03
ตัวละคร[]
- "ซูซูกิ" วานิทัส
- "อีโต้" ดันเต้
- "ซาซากิ" ฌาน
- "โฮวจิ" ลูก้า
- "ยามาดะ" โนเอ้
- "คุโจ" โอลิเวียร์ (แค่ถูกกล่าวถึงเท่านั้น)
- รีเซ่
- อเมเลีย
- "โคบายาชิ" โยฮัน (แค่ถูกกล่าวถึงเท่านั้น)
- "ทานากะ" โลร็องต์
- "ไซออนจิ" โดมินิก (แค่ถูกกล่าวถึงเท่านั้น)
- มาควิสมาคิน่า (แค่ถูกกล่าวถึงเท่านั้น)
(*) - หมายถึงตัวละครที่ไม่ได้ปรากฏตัว แต่เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำของตัวละครอื่นหรือแค่ถูกกล่าวถึงเท่านั้น
แปลดราม่าซีดี[]
หมายเหตุ: เสียงและการกระทำของตัวละครจะถูกเขียนกำกับด้วยวงเล็บและตัวเอียง
| ผู้บรรยาย: | ณ โรงเรียนประจำขนาดใหญ่เอกชน "Zuttomo Academy" ก่อตั้งโดยประธานบริษัทซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชน ไม่มีใครทราบชื่อจริงและใบหน้าที่แท้จริงของเขา เพียงทำไปเพื่อความบันเทิงสำหรับตัวเขาเอง ใช้แนวคิดที่ว่ามนุษย์และแวมไพร์ที่อยู่ร่วมด้วยกัน สามารถเรียนรู้กันแล้วกัน และส่งเสริมมิตรภาพที่อยู่เหนือเชื้อชาติ โดยโรงเรียนมีการรักษาความสะอาด เงียบสงบและสวยงามเป็นอย่างยิ่ง
แต่ถึงอย่างนั้นเบื้องหลังโรงเรียนเต็มไปด้วยความลึกลับ และมีข่าวลือมากมายว่ามีการวิจัยเกี่ยวกับเรื่องต้องห้ามขององค์ราชินีแวมไพร์ยังคงดำเนินการโดยปิดเป็นความลับ มันจะเป็นการสมรู้ร่วมคิดที่ปลุกปั่น? หรือว่ามันอาจคือโชคชะตาที่กำลังลุกโซนอยู่หรือเปล่านั้น? ม่านแห่งความมืดมิดที่แผ่ขยายออกไปนั้นคิดว่าไม่มีใครเปิดเผยความลับนั้น บัดนี้ วานิทัส และ ดันเต้ ตัวแทนของหน่วยข่าวกรองบลูมูน กำลังพยายามแทรกซึมเข้าไปใน "Zuttomo Academy" เพื่อค้นหาความลับที่ซ่อนอยู่! |
| วานิทัส: | เข้าใจไหมดันเต้? คราวนี้เป็นภารกิจที่นายจะล้มเหลวไม่ได้เด็ดขาด |
| ดันเต้: | อืม แต่ถ้าทำผิด นายเองอาจเสียชีวิตได้ ตามเอกสารที่เราได้รับมา ดูเหมือนว่าความลับของโรงเรียนถูกซ่อนอยู่ใน... เฮ้ย?! |
| วานิทัส: | ดันเต้เกิดอะไรขึ้น? นายตัวแข็งทื่อแบบนั้นละ ดันเต้? ความลับในโรงเรียนบอกว่าถูกซ่อนอยู่ที่ไหน? |
| ดันเต้: | ในเอกสารระบุว่าหอพักหญิงห้ามเด็กผู้ชายเข้านะ |
| วานิทัส: | ห๊า? |
| ดันเต้: | หอพัก...นักเรียนหญิง |
| วานิทัส: | ดันเต้ มีอะไรอยู่ในกระเป๋านอกจากที่พวกเขาส่งเอกสารมาให้เรา? |
| ดันเต้: | เอ่อ มันคือชุดกะลาสีสำหรับเด็กนักเรียนหญิงนะ |
| วานิทัส: | ฮะ?! |
---
| วานิทัส& ฌาน: |
Romance is a Love Mission! |
---
| วานิทัส: | [เสียงวิ่ง] ยะ...แย่แล้ว~ สายแล้ว สายแล้ว! |
| คำบรรยาย: | ฉันซูซูกิ วานิทัส เผลอตื่นสายตั้งแต่เข้าโรงเรียนใหม่วันแรกซะแล้วคะ ตอนนี้เดือดร้อนกันสุดๆ ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งคาบขนมปังน้ำผึ้งเป็นอาหารเช้าไปด้วย |
| วานิทัส (คิดในใจ): | สงสัยจังว่าฉันจะไปโรงเรียนใหม่ทันไหมนะ? ดีละ~ ถ้าฉันเลี้ยวตรงมุมนั้น ฉันจะเข้าทาง "Zuttomo Academy ได้สะดวก"! (บัมพ) เคียะ! ~~ |
| วานิทัส (คิดในใจ) : | แย่ละสิคะ! ฉันเผลอไปชนใครบางคนเข้าอย่างจังซะแล้วละคะ เอ๊ะ....? ไม่รู้สึกเจ็บ? ร่างกายฉันกลับรู้สึกนุ่มนิ่มเหมือนจะลอยขึ้นมา? ดูเหมือนฉันโดนแขนใครบางคนจับไว้...? |
| ฌาน: | [ยิ้ม] เป็นไรไหม? |
| วานิทัส: | เอ๊ะ? |
| ฌาน: | โทษทีนะ แย่จัง ฉันมองทางไม่ได้ระวังมากเพียงพอเองนะ |
| วานิทัส: | ไม่หรอกคะ ทางฉันเองก็เหมือนกันคะ... (ไอ้หมอนั้นใครวะ? ชุดกักคุรันของ Zuttomo Academy? เขาเป็นนักเรียนที่โรงเรียนนี้หรือเปล่า?) |
| ฌาน: | ดูเหมือนเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บสินะ |
| วานิทัส: | คะ! อะ...เอ่อคือว่า...! |
| ฌาน: | อะไรงั้นเหรอ? |
| วานิทัส: | ถ้างั้นรบกวนคุณช่วยปล่อยมือจากเอวของฉันหน่อยได้ไหมคะ?
(แย่ละ การสัมผัสร่างกายในระยะประชิดมากเกินไปไม่ส่งผลดีแน่ ต้องถูกจับได้แหงๆ) |
| ฌาน: | หืม? เธอ....ตัวหอมจัง |
| วานิทัส: | เอ๊ะ? |
| ฌาน: | โดยตรงบริเวณคอของเธอนะ |
| วานิทัส: | ดะ...เดี๋ยวก่อน –หน้าของคุณใกล้ฉัน— |
| ฌาน: | [งับ] |
| วานิทัส: | ฮะ?! |
| ฌาน: | อึกก... |
| วานิทัส: | นะ—?!! |
| ฌาน: | [อ้าปากค้าง] อา อร่อย ความหวานที่ละลายอยู่ในปากเป็นรสชาติในแบบที่ฉันชอบเลย! |
| วานิทัส: | (เอ๊ะ- อี๊- ไอ้หมอนี่มันดูดเลือดของฉัน-!!!
?!) |
| ฌาน: | ฉันชอบเธอนะ~ ต่อจากนี้เธอเป็นสมบัติของฉัน (อาหาร) |
| วานิทัส: | [ซาว์ดประกอบหัวใจดังปิ้ว] เอ๊ะ?? หะ... ห๊าาาา?!! นายพูดอะไรออกมานะะะะะ??! [ตบหน้า] |
| ฌาน: | อั่ก! |
| วานิทัส: | ไม่อยากเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่อยากเชื่อจริงๆ! คุณทำบ้าอะไร ดื่มเลือดคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาติ? นายบ้าไปแล้วรึไง? ฉันไม่มีวันเป็นสมบัติ (อาหาร) ของนายหรอกนะ!!!
[เธอวิ่งออกไปพลางด้วยใบหน้าแก้มป่วงและหัวใจเต้นระรัว] |
| ฌาน: | (เอ่อ... ไม่เห็นรู้สึกเหมือนโดนตบเลย...) [หัวเราะคิกคัก] (เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจจริงๆ~ ฉันเริ่มชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ซะแล้ว) |
(เสียงระฆังโรงเรียน)
| ลูก้า: | เผลอดูดเลือดเด็กนักเรียนคนนึงระหว่างทางไปโรงเรียนเหรอ?! | |
| ฌาน: | ขออภัยด้วยคะ ท่านลูก้า | |
| ลูก้า: | แล้วถ้าเธอไม่ยินยอม ทำไมฌานถึงทำแบบนั้นละครับ? | |
| ฌาน: | ก็กลิ่นหอมมาก จนฉันอดใจไม่ไหวนะคะ... | |
| ลูก้า: | เธออยากขอโทษสำหรับสิ่งที่เธอทำรึเปล่า? | |
| ฌาน: | คะ! | |
| ลูก้า: | ถ้าอย่างนั้น ฌานต้องขอโทษเธอด้วยตัวเองนะ แล้วอีกฝ่ายเป็นยังไงบ้าง? | |
| ฌาน: | เธอตัวสูงคะ มีผมเปียยาวสีดำ ดวงตาสีฟ้าที่สวยมากจนสามารถมองทะลุหลังแว่น เธอเจาะหูและสวมเสื้อคาร์ดิแกนทับชุดกะลาสี กระโปรงที่ยาวนิดหน่อย สวมถุงน่องสีดำ | |
| ลูก้า: | เข้าใจแล้ว... เข้าใจแล้ว... แต่รู้สึกไม่คุ้นกับนักเรียนที่ว่าเลย...แปลกจังนะ เพราะในฐานะประธานสภานักเรียน ฉันควรจะจำใบหน้าของนักเรียนได้หมดทุกคน... ฌาน เธอคนนั้นทำของหล่นไว้บ้างหรือเปล่า? อย่างเช่นพวกบัตรนักเรียน | |
| ฌาน: | อา! เธอทำขนมปังที่คาบอยู่ในปากเธอหล่นคะ ฉันเก็บมันขึ้นมาได้ อาจเป็นขนมปังปิ้งทาเนยน้ำผึ้ง ฉันจะเอาให้ท่านลูก้าดูนะคะ- | |
| ลูก้า: | ผมว่าเรารีบเอามันไปทิ้งดีกว่านะครับ | |
| โรล็องต์: | เอาล่ะ~ นักเรียนทุกคนนั่งลงซะ! [ผิวปาก] มาเริ่มโฮมรูมเช้ากันดีกว่านะ~ แต่ก่อนอื่นเลย วันนี้ผมอยากจะแนะนำนักเรียนใหม่ให้กับทุกคนรู้จัก เอาล่ะ เข้ามาเลย! | |
| ฌาน (คิด): | (เอ๊ะ??? นั่นมัน–...!) | |
| โรล็องต์: | เรานะมายืนหน้าชั้นและแนะนำตัวกันหน่อยมั้ย? | |
| วานิทัส: | เอ่อ ฉันชื่อซูซูกิ วานิทัสคะ ต่อจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ | |
| ฌาน: | กะแล้วเชียว! [ลุกขึ้นยืน] | |
| วานิทัส: | เอ๊ะ? หะ!!! | |
| Jeanne: | แม่สาวขนมปังปิ้งทาเนยน้ำผึ้งเมื่อตอนตอนเช้า~ | |
| วานิทัส: | นายมันคือ– ไม่สิ– นายคือแวมไพร์ขี้เก็กที่เจอกันเมื่อเช้านิคะ! | |
| โรล็องต์: | เอ๊ะ? มีอะไร มีอะไรงั้นเหรอ? พวกเธอทั้งสองคนรู้จักกันเหรอ? ถ้างั้นก็ดีเลย~ ฉะนั้นที่นั่งของวานิทัสกับซาซากิ ฌานจังจะอยู่ข้างๆ นะ | |
| ฌาน: | เอ๊ะ? | |
| วานิทัส: | เดี๋ยวก่อนสิคะ อาจาย์!! | |
| โรล็องต์: | หวังว่าพวกเธอเข้ากันได้ดีนะ เอาละ~ เตรียมตัวสำหรับวิชาในชั้นเรียนต่อได้เลย! คาบนี้เราเรียนประวัติศาสตร์โลกกับอาจาย์โอลิเวียร์นะ | |
| นักเรียนหญิง: | [เสียงกริ๊ด] | |
| ฌาน: | ฌาน การมีน้ำใจเป็นเรื่องที่ดีนะครับ แต่ต้องระวังโดนรู้ตัวจริงนะครับ | |
| ฌาน: | แน่นอนคะ รับทราบคะ ท่านลูก้า |
(เสียงระฆังโรงเรียน)
| วานิทัส: | (เฮ้อ ในที่สุดคลาสเรียนแรกก็จบลงแล้ว!) |
| โนเอ้: | คุณซูซูกิครับ! |
| วานิทัส: | (ทุกครั้งที่อาจาย์ที่ชื่อ "คุโจ" นั่นพูด สาวๆ เอาแต่กริ๊ดดน่ารำคาญ แถมสายตาพวกผู้ชายที่ส่งสายตามาให้ก็น่ารำคาญเหมือนกัน! และแวมไพร์ที่นั่งข้างฉันก็เอาแต่มองและเอาแต่เก็กหล่อๆ
รู้สึกเหนื่อยสุดๆ) |
| โนเอ้: | เอ่อคือว่าคุณซูซูกิครับ! |
| วานิทัส: | หา? คะ! [อ้าปากค้าง] (ใช่แล้ว ฉันใช้นามสกุลซูซูกิอยู่นิหว่า!!!) |
| โนเอ้: | ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อยามาดะ โนเอ้ เป็นประธานสายชั้นเรียนนี้ครับ |
| วานิทัส: | คะ... (ผู้ชายคนนั้นตัวใหญ่มาก ไม่ทางให้แทรกได้เลย จะพูดยังไงดีละ แว่นตาไม่เหมาะกับเขาเลย
) |
| โนเอ้: | ถ้าไม่รังเกียจ ผมพาคุณซูซูกิไปทัวร์รอบโรงเรียนในตอนพักเที่ยงนะ เพราะพื้นที่โรงเรียนมันกว้างนะ คุณจะหลงทางได้ง่าย~ แล้วคุณควรจำเอาไว้หน่อยว่าเขตหวงห้ามอยู่ตรงไหนจะดีกว่านะครับ |
| วานิทัส: | “เขตหวงห้ามงั้นเหรอคะ”? |
| โนเอ้: | ผมเองก็ไม่รู้รายละเอียดเหมือนกันครับ จากที่ผมได้ยินมาที่นั้นเคยเป็นสถานที่วิจัย ก่อนจะถูกเปลี่ยนเป็นสถาศึกษา ผมคิดว่ามันเป็นสุานที่อันตรายเกินกว่าที่นักเรียนจะเข้าไปนะครับ |
| วานิทัส: | (“เขตพื้นที่หวงห้ามงั้นเหรอ”, เป้าหมายเราคือบุกไปในหอพักนักเรียนหญิง อาจจะสามารถค้นหาข้อมูลบางอย่างของการวิจัยที่ถูกซ่อนเอาไว้ได้)
ขอบใจนะ ยามาดะคุง รบกวนช่วยพาฉันไปทัวร์รอบๆ หน่อยได้มั้ยจ๊ะ |
| โนเอ้: | ได้ครับ! ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเองครับ! แล้วก็เรียกผมว่ายามาดะเฉยๆ ก็ได้ครับ ผมไม่ถือ! |
| วานิทัส: | ไม่เป็นไรหรอกคะ ฉันเรียกคุณว่า "ยามาดะคุง" ก็สะดวกดีนะคะ |
| โนเอ้: | งั้นเหรอครับ...? [งอน] |
| วานิทัส: | อา! ล้อเล่นนะ โนเอ้คุง โนเอ้คุงใช่ไหม? ฉันหวังพึ่งคุณอยู่นะคะ ท่านประธานคลาส~ |
| โนเอ้: | [หน้าตาสดใส] ครับ! ได้โปรดไว้ใจในตัวผมได้นะครับ วานิทัส! |
| วานิทัส: | ถ้าไม่เรียกฉันด้วยคำนำหน้าชื่อของฉันจะรู้สึกขอบคุณมากนะคะ |
| รีเซ่: | (เสียงระฆัง)
นี่ เธอได้ยินไหม? เรื่องนักเรียนที่อยู่ห้องข้างๆ นะ |
| อเมเลีย: | อืม ได้ยินๆ เด็กผู้ชายที่ชื่อว่า อิโตะ ดันเต้ย้ายมาโรงเรียนเราและแต่งตัวเป็นผู้หญิงใช่ไหมละ? ฉันได้ยินจากพวกเขาว่าเขาพยามบุกเข้าไปในหอพักนักเรียนหญิง แล้วขโมยชุดชั้นในหรืออะไรสักอย่างของพวกเธอเนี่ยแหละ? |
| รีเซ่: | น่าขยะแขยงจังเนอะ? แถมเขาถูกไล่ออกจากโรงเรียนทันทีที่โดนจับได้ |
| อเมเลีย: | เรื่องน่าตลกดีเนอะ~! |
| วานิทัส: | ไอ้เจ้าบ้านั่น! เขาทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย |
| โนเอ้: | วานิทัสเมื่อกี้คุณพูดอะไรอยู่เหรอครับ? |
| วานิทัส: | อะ-อืม! เปล่า ไม่มีอะไรคะ! |
| โนเอ้: | อา! ที่คึกคักตรงนั้นเป็นร้านขายขนมปังยากิโซบะซึ่งเป็นเมนูที่นิยมมากของเหล่านักเรียน ต้องต่อสู้เพื่อแย่งชิงมา ดังนั้นถ้าคุณอยากกินก็รีบหน่อยนะ |
| วานิทัส: | ฮิฮิ... |
| โนเอ้: | เมนูที่ผมอยากแนะนำคุณสุดๆ คือทาร์ตตาแตง มันอร่อยและหวานมากๆ นะครับ |
| วานิทัส: | อืมมมม... |
| โนเอ้: | ส่วนห้องพยาบาลอยู่ตรงนั้นนะครับ มีแพทย์ประจำห้องพยาบาลที่น่าสนใจอยู่คนนึง เขาชื่อ "โคบายาชิ โยฮัน" ซึ่งบางครั้งเขาจะโจมตีนักเรียนตอนที่หลับอยู่บนเตียงที่แกล้งทำเป็นป่วย |
| วานิทัส: | อา... หืม?!! |
| โนเอ้: | อา แต่นั่นเฉพาะสำหรับเด็กผู้ชายเท่านั้นนะครับ แต่สำหรับวานิทัสคงไม่ได้เกี่ยวข้อง คงไม่ต้องห่วงหรอกครับ |
| วานิทัส: | อะ...อย่างงั้นเหรอ~? (คงต้องระวังมากกว่านี้แล้วสิ!) |
| โนเอ้: | คุณเริ่มคุ้นเคยกับชั้นเรียนแล้วรึยังครับ? หากมีปัญหาที่รบกวนใจคุณ ก็มาขอคำแนะนำจากผมได้เสมอนะครับ? |
| วานิทัส: | “ปัญหาที่กลุ้มใจ”? นั่นสินะคะ... ฉันเองก็ไม่ชอบเวลามีคนมาล้อมตัวฉันเยอะๆ ในช่วงพักเที่ยงนะคะ |
| โนเอ้: | คุณไม่ชอบงั้นเหรอ? ผมคิดว่าพวกเขาทั้งหมดแค่อยากเข้ากับคุณให้ได้เท่านั้นเอง |
| วานิทัส: | ฉันไม่ชอบการมีเพื่อนสนิท...หรืออะไรแบบนั้นจริงๆ คะ |
| โนเอ้: | เอ่อ? คุณโกหกนะ |
| วานิทัส: | ฮะ? |
| โนเอ้: | “ฉันไม่อยากมีเพื่อน”หมายควาใว่า “ฉันไม่รังเกียจที่จะอยู่คนเดียว”... นั่นแปลว่า “อิสรภาพที่คุณต้องการ” เท่ากับว่า “ต้องการสันโดษ” นั้นเป็นเรื่องที่โกหกครับ. |
| วานิทัส: | ไม่ ฉันไม่ได้พูดอะไรขนาดนั้นมากซะหน่อย |
| โนเอ้: | พอดีผมมองใบหน้าคุณจากด้านข้างในช่วงพักเที่ยงและคิดถึงเรื่องนี้ตลอดเวลา ทำไมในวันที่คุณย้ายโรงเรียน ซึ่งเป็นวันพิเศษที่คุณสามารถมีเพื่อนได้มากเท่าที่คุณต้องการ ถึงทำหน้าแบบนั้นราวกับว่าคุณได้ละทิ้งบางสิ่งบางอย่างไป |
| วานิทัส: | ชิ! นายนะ!! |
| โนเอ้: | อั่ก! |
| วานิทัส: | อย่าแอบมองฉันระหว่างเรียนอยู่นะ!! |
| โนเอ้: | วานิ... ทัส... |
| วานิทัส: | พอแล้ว! เรื่องปกปิดอะไรนั่นก็ช่างแม่งแล้ว! ฉันไม่สามารถทนนายที่เป็นเด็กเอาแต่ใจได้อีกแล้ว จากนี้ไปฉันจะเดินไปคนเดียวเอง! นี่ เดี๋ยวก่อนสิ ที่นี่คือที่ไหนนะ! |
| โนเอ้: | อา? จะว่าไปแถวนี้ไม่มีนักเรียนสักคนด้วย... แถมก็มืดและอากาศก็มืดมนเช่นกัน |
| วานิทัส: | อย่าบอกฉันนะว่า... นายพาหลงนะ?! |
| โนเอ้: | พวกเราไม่ได้หลงหรอกนะครับ ผมว่าเราเข้าสู่เส้นทางที่ผมไม่เคยไปต่างหาก |
| วานิทัส: | นั่นแหละที่พวกเราเรียกว่า “หลงทางไงเล่า”!!! |
(เสียงผู้คน)
| โลร็องต์: | ครับ ครับ! วิชาคาบพละกำลังเริ่มแล้วนะครับ ทุกคนที่ในห้องอยู่ครบหรือเปล่าครับ? |
| ลูก้า: | อา, อาจาย์ทานากะครับ! ดูเหมือนว่ายามาดะคุงและคุณซูซูกิจะไม่อยู่นะครับ |
| โรล็องต์: | โนเอ้คุงกับวานิทัสคุงเหรอ? มีใครเห็นทั้งสองคนบ้างหรือเปล่า? |
| อเมเลีย: | เราเห็นพวกเขาสองคนเดินด้วยกันในช่วงพักเที่ยงนะคะ |
| รีเซ่: | หนูเดาว่าคุณประธานสายชั้นเรียนอาจพาคุณซูซูกิไปทัวร์รอบโรงเรียนก็ได้นะคะ... |
| โรล็องต์: | ถ้าอย่างนั้น...! พวกเขาคงหลงทางสินะ~? |
| อเมเลีย: | โดยปกติไม่ว่าตอนไหน คุณไซออนจิ โดมินิก เพื่อนที่อยู่ข้างห้องคงจะตามไปด้วย แต่ว่า... |
| รีเซ่: | ฉันได้ยินมาว่าโดมินิคซังลาหยุดเพราะมีปัญหาทางครอบครัว |
| โรล็องต์: | อ๊าาา ฉันเป็นห่วงจังเลย~! มันจะเป็นอันตรายมากหากพวกเขาเสียสมาธิและเผลอเข้าไปในพื้นที่ต้องห้าม ฉันสามารถไปหาพวกเขาได้นะ แต่ถ้าฉันไปในเส้นทางที่ฉันไม่ได้ใช้ปกติ ฉันเองก็หลงเหมือนกัน |
| ลูก้า: | เอ่อ อาจารย์ครับ ผมขออาสาไปหาพวกเขาได้ไหมครับ? ในฐานะประธานสภาโรงเรียน ผมมั่นใจว่ารู้จักอาคารเรียนดีกว่าใครที่นี่ |
| โรล็องต์: | ได้! งั้นโฮวโอจิ ลูก้าคุง! ฉันจะมอบหมายให้เธอตามหาพวกเขา! แต่เพื่อความปลอดภัย ฉันจะแจ้งสถานการณ์ให้ผู้อำนวยการใหญ่ให้ทราบด้วย ฉันขอภาวนาให้เธอโชคดีนะ |
| ลูก้า: | ครับ! |
| ฌาน: | นายท่านลูก้า ฉันเองก็จะไปกับท่านด้วยคะ |
| ลูก้า: | ขอบคุณมากนะ ฌาน |
| ฌาน: | ไม่หรอกคะ ฉันมาที่นี่เพื่อปกป้องท่าน ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น |
---
| วานิทัส: | ชิ! อคาเดมี่นี้มันอะไรกันวะเนี่ย! ตอนนี้จะไปหรือกลับก็ไม่สำคัญ เพราะทุกเส้นทางล้วนเชื่อมโยงกันหมด! แล้วไม่ว่าจะมองยังไงก็ตาม นี่มันอุโมงค์ใต้ดิน!! |
| โนเอ้: | [หัวเราะ] น่าทึ่งใช่มั้ยละ? เส้นทางที่ผมไม่รู้จักทั้งหมด มันดูใหม่มากครับ! |
| วานิทัส: | อย่าสนุกกับเรื่องพรรค์นี้ได้ไหมเล่า! หัดคิดถึงอันตรายบ้างซะบ้าง! |
| โนเอ้: | ผมว่าที่สำคัญกว่านั้นคือวานิทัสนะครับ |
| วานิทัส: | เอ๋?! |
| โนเอ้: | ผมสังเกตเห็นคุณมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้... วิธีการพูดของคุณดูเปลี่ยนไปในทันที |
| วานิทัส (คิด): | (อึ! เพราะสถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้นี้ จึงเผลอลืมไปสนิทว่าต้องแสดงเป็นผู้หญิง!) |
| โนเอ้: | คุณใช้คำพูดคำจาราวกับว่าตัวเองเป้นผู้ชายละครับ |
| วานิทัส: | นายเข้าใจผะ...! คือว่านี่มัน... เอ่อคือว่า...! |
| โนเอ้: | วานิทัสหรือว่าคุณจะ... |
| วานิทัส: | หยุดนะ! อย่าพูดออกมาอะไรทั้งนั้น...! |
| โนเอ้: | ถ้าให้สรุปจริงๆ ตอนนี้คุณดูผ่อนคลายขึ้นใช่มั้ยละครับ? |
| วานิทัส: | ฮะะะ? |
| โนเอ้: | บรรยากาศรอบตัวคุณตอนนี้เบาบางกว่าตอนที่เราอยู่ในห้องเรียน ผมว่าคุณดูผ่อนคลายขึ้นมาก |
| วานิทัส: | อา ไม่ใช่นะ...! ฉันนะ...! |
| โนเอ้: | ไม่หรอก! คุณไม่จำเป็นต้องบังคับตัวเองให้ทำตัวเหมือนผู้หญิง! อาจมีคนอื่นคอยจู้จี้กับคุณ แต่อย่างน้อยที่สุด วานิทัส ผมอยากให้คุณเป็นตัวของตัวเองเวลาที่อยู่ใกล้ผมได้ ไม่ว่าจะยังไง... ผมอยากให้คุณเป็นอิสระเวลาอยู่กับผมนะะ |
| วานิทัส: | ฉันไม่อยากยอมรับเถอะ แต่...โชคดีที่เจ้าหมอนั่นเป็นคนซื่อบื้อ! |
| หุ่นจักรกลอัตโนมัติ 1: | ตรวจพบผู้บุกรุก มีผู้บุกรุกๆ |
| วานิทัส: | อะ-อะไรนะ?! |
| หุ่นจักรกลอัตโนมัติ 2: | พวกนายไม่ควรก้าวล่างไปมากกว่านี้! |
| โนเอ้: | มีเสียงมาจากที่ไหนสักแห่งนะครับ! |
| วานิทัส: | มีบางอย่างมาจากข้างหลัง...! เจ้าพวกนั้นคือ... หุ่นยนต์อัตโนมัติเหรอ?! |
| โนเอ้: | อ๊า! มีโมเดลตุ๊กตาน่ารักเต็มไปหมด! |
| หุ่นจักรกลอัตโนมัติ 3: | ถึงคุณขยับตัวแม้แต่นิดเดียวๆ ก็เปล่าประโยชน์ |
| หุ่นจักรกลอัตโนมัติ 4: | พยามไปก็เปล่าประโยชน์~ จงยินดีซะด้วยเถอะที่คุณอยู่ที่นี่ |
| หุ่นจักรกลอัตโนมัติ 5: | พวกเราจะไม่ให้อภัยใครก็ตามที่พยายามพาเราออกไปจากที่นี่! |
| หุ่นจักรกลอัตโนมัติ 6: | ดังนั้นแล้ว... |
| หุ่นจักรกลอัตโนมัติ: | ต้องกำจัดเจ้าพวกคนที่บุกรุก!!!!!!!กำจัด! กำจัด! กำจัด! กำจัด! กำจัด! |
| วานิทัส: | พวกมันมาที่นี่เพื่อโจมตีพวกเรา!! |
| หุ่นจักรกลอัตโนมัติ: | กำจัด โจมตีๆๆๆๆๅ!! |
| โนเอ้: | ฮึ อึ! แว่นของผมพังแล้วผมมองไม่เห็นอะไรเลย! |
| หุ่นจักรกลอัตโนมัติ: | กำจัด! กำจัด! กำจัด! กำจัด! กำจัด! |
| โนเอ้: | แว่นของผม! แว่นของผม! แล้วพวกเขาอยู่ที่ไหนครับ?! |
| วานิทัส: | นี่ นายกำลังทำเหี้ยไรนิ! อย่ามาจับขาฉันนะ! เอ่อ! อย่ามาทับฉันนะ! อุ๊ย! นี่!! ไม่นะ! โนเอ้ ช่วยฉันทีสิ!! |
| โนเอ้: | วานิทัส??? คุณอยู่ที่ไหนนะ?? ผมขอโทษด้วยจริงๆ! แต่ผมมองไม่เห็นอะไรเลย! |
| ฌาน: | ในที่สุดก็เจอตัวเธอสักที เจ้าลูกแมวน้อย |
| หุ่นจักรกลอัตโนมัติ: | พะ-พวกเราถูกกำจัดแล้ว! |
| ฌาน: | ขอดูใกล้ๆ หน่อยสิ เธอได้รับบาดเจ็บ? |
| วานิทัส: | อะ-เอ๋...!? |
| ฌาน: | มั่นใจในตัวฉันได้เลย ฉันทำลายตุ๊กตาพวกนั้นทั้งหมดที่พยายามลักพาตัวคุณไป |
| วานิทัส: | ไม่ใช่สักหน่อย! ทำไม นายต้องอุ้มฉันท่าเจ้าหญิงด้วย! วางฉันลงนะ! |
| ฌาน: | อะไรนะ เธอเขินงั้นเหรอ? ไม่ต้องกังวลนะ ตัวเธอเบาราวกับขนนกมากจนฉันกังวลว่าเธออาจจะบินหนีไปที่ไหนสักแห่ง |
| วานิทัส: | อย่ามาพูดกระซิบข้างหูฉันนะ!!! |
| ฌาน: | [ระเบิด] |
| วานิทัส: | อย่าไปทำให้มันระเบิดสิ!!!!! |
| โนเอ้: | กะ-เกิดอะไรขึ้นครับ?? ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ วานิทัส??? ฉันขอโทษด้วยจริงๆ! พอดีหาแว่นตาของตัวเองไม่เจอ เลยมองไม่เห็น— |
| ลูก้า: | ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ โนเอ้ |
| โนเอ้: | เสียงนั่น... ลูก้าเหรอครับ? |
| ลูก้า: | ครับ! เอ้านี่ แว่นของคุณครับ |
| โนเอ้: | อา! อ่า! อา... อา...! ขอบคุณมากนะครับ! [ถอนหายใจ] ผมประทับใจจังที่คุณรู้จักสถานที่นี้ด้วย |
| ลูก้า: | ยังไงเสียผมก็เป็นประธานสภานักเรียนของสถาบันแห่งนี้! เอ่อ แต่สิ่งที่ผมอยากจะพูดจริงๆ แล้วเป็นฌานที่พาผมมาที่นี่นะครับ |
| โนเอ้: | เอ๋? |
| ลูก้า: | ฌาน เธอรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน? |
| ฌาน: | ฉันเดินตามรอยของตรามาร์กิ้งที่ทิ้งไว้บนคอตรงด้านซ้ายของซูซูกิ วานิทัสนะ |
| ลูก้า: | เอ๋? |
| โนเอ้: | เอ๋? |
| วานิทัส: | เอ๋? ฮะ!?! |
| ฌาน: | เอ๋ นี่คุณไม่ได้สังเกตเห็นหรอก? ฉันทิ้งตรามาร์กิ้งไว้ที่ต้นคอของเธอนะ |
| วานิทัส: | เอ่อ! คะ-คะ-คอของฉัน?!? เออมีจริงด้วย! มีตราบางอย่างอยู่บนตัวของฉัน! |
| ลูก้า: | นะ-นะ-นะ-นี่มันหมายความว่าไงกันครับ ฌาน?? ไม่เพียงแต่คุณดูดเลือดโดยไม่มีเหตุผลเท่านั้น แต่ยังทิ้งตรามาร์กิ้งเอาไว้อีกด้วย! คุณไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย!! [อ้าปากค้าง] ฌาน อย่าบอกนะว่า... ผู้หญิงแบบนี้เป็นสเปกคุณงั้นเหรอ?!? |
| โนเอ้: | ดูน่าอร่อยจัง... เลือดของวานิทัส...! [เสียงท้องร้อง] |
| ฌาน: | [ยิ้ม] เธอมีกลิ่นหอมจริงๆ เลย นี่ ฉันเพิ่งช่วยเธอไว้ ดังนั้นเธอจะไม่ดุใช่ไหม? ถ้าฉันขอรางวัลจากเธอสักหน่อย? |
| วานิทัส: | “รางวัลงั้นเหรอ"?! มะ-ไม่ ไม่นะ! เดี๋ยวก่อนสิ! โว้ว?! เขาแข็งแกร่งมาก! อู้ว! อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้! อย่าฝังเขี้ยวใส่ฉันนะ...! หยุดนะ...!! |
| ฌาน: | [งับ] |
| วานิทัส: | กร็ากกกกกก!!!!!!!! |
| รีเซ่: | นี่ นี่ เธอได้ยินไหม? เรื่องวานิทัสคนนั้นที่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน! |
| อเมเลีย: | ได้ยินสิ! เธอกับยามาดะคุงหายตัวไปในเขตของโรงเรียน แต่ประธานสภานักเรียนและซาซากิคุงก็ไปช่วยเหลือพวกเขาใช่รึเปล่า? |
| รีเซ่: | ดูเหมือนแวมไพร์ที่ชื่อมาควิสมาคิน่าคนนั้นได้สร้างพื้นที่พักผ่อนของตัวเองในพื้นที่หวงห้ามมานานก่อนที่โรงเรียนแห่งนี้จะก่อตั้งขึ้น และยามาดะคุงกับคุณซูซูกิก็หลงทางไปที่นั่น |
| อเมเลีย: | อะไรละนั่น? น่ากลัวจังเลย~! |
| รีเซ่: | น่ากลัวมากเลยใช่ไหมล่ะ~? แต่ดูเหมือนว่าซูซูกิซังจะบาดเจ็บตรงเท้าของเธอขณะได้รับการช่วยเหลือนะ แล้วซาซากิคุงจึงอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิง! |
| อเมเลีย: | เอ่? เหมือนกับมังงะโชโจวเลย~! |
| รีเซ่: | ซาซากิคุงเป็นคนแปลกๆ นิดหน่อย แต่เขาเท่ใช่ไหมล่ะ? |
| อเมเลีย: | ใช่ๆ! ฉันเห็นด้วยกับเธอเลย! |
| รีเซ่: | ใครจะไปรู้ว่านี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้น... |
| อเมเลีย& รีเซ่: |
...ของเรื่องราวความรัก! |
---
| วานิทัส: | [วานิทัสลงอ่างอาบน้ำ] อ๊ากกก รู้สึกเหนื่อยชะมัด. ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเจอแบบนี้ตั้งแต่วันแรกที่ย้ายมา...พรุ่งนี้จะต้องเริ่มสำรวจหอพักหญิงแล้ว... [จุ่มตัวลงในน้ำแล้วออกมา] จากข้อมูลของดันเต้ อาคารหลังคานี้ไม่ได้ถูกใช้ แต่... ฉันรู้สึกว่ามันสะอาดเกินไปที่จะเป็นแบบนั้นนะ [ประตูเปิดและวานิทัสตกใจ] มีใครอยู่ตรงนั้นนะ! |
| ฌาน: | มีใครอยู่ที่นี่บ้างไหมคะ? |
| วานิทัส& ฌาน: |
เอ๋?! |
| ฌาน: | ว-วานิทัส?!? |
| วานิทัส: | ซาซากิ! ทำไม นายถึงมาอยู่... ที่นี้?! |
| วานิทัส: | (ปะ-แปลกชะมัก... ถึงฉันมองไม่เห็นอะไรเพราะหมอกไอน้ำก็เถอะ แต่ซาซากิกลับมีซาลาเปาสองลูกที่ผู้ชายไม่ควรมี) |
| ฌาน: | (มีบะ–บางอย่างที่แปลกๆ! ถึงฉันมองไม่เห็นอะไรเพราะหมอกไอน้ำก็เถอะนะ แต่วานิทัสกลับมีเงาเหมือนเจ้าหนอนน้อยอยู่ข้างล่าง'...!) |
| วานิทัส/ ฌาน: |
อย่าบอกฉันนะว่าเธอ/นาย... เป็นผู้ชาย/หญิงเหรอ~~~~~~~?!! |
| บรรยาย: | นี่คือจุดเริ่มต้นของชีวิตในรั้วโรงเรียนของฉันในฐานะซูซูกิ วานิทัส! ในวันแรกของโรงเรียน ฉันกลัถูกดูดเลือดอย่างกะทันหัน ยังหลงทาง ตัวตนของฉันถูกปกปิดไว้กลับความแตก... คนอย่างฉันสามารถทำภารกิจนี้ได้สำเร็จหรือไม่นะ~? เหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งปีก่อนที่ฉันจะเรียนจบ! จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตในโรงเรียนของฉันเนี่ย~??? |
| วานิทัส& ฌาน: |
ตัวอย่างตอนต่อไป! |
| วานิทัส: | ตัวตนที่แท้จริงของซาซากิ ฌาน คือเด็กหญิง?? ดูเหมือนว่าเธอกำลังปลอมตัวผู้ชายเพื่อที่จะได้เป็นบอดี้การ์ดของโฮวโอจิ ลูก้า แต่การกระทำที่แสนเย่อหยิ่งนั้นไปเอามาจากไหนกันนะ! เธอแสดงละครไม่เก่งเหรอ?? แต่ยังไงซะ ถ้าเธอบอกใครว่าฉันเป็นผู้ชาย ฉันคงเดือดร้อนแน่! นั่นคือสาเหตุที่ฉันตัดสินใจยื่นข้อเสนอบางอย่างกับซาซากิ ทว่า... |
| ฌาน: | เจ้าลูกแมวน้อยของฉัน วันนี้ก็ตัวหอมเหมือนเดิมเลยนะ |
| ลูก้า: | ถ้าเพียงแต่คุณไม่ได้ย้ายมาที่โรงเรียนนี้ ฌานก็คงเป็นของผมแค่คนเดียว! |
| ดันเต้: | ว่าไง? ดูเหมือนนายเองก็มีช่วงเวลาที่ยากลำบากมาก |
| วานิทัส: | ดันเต้! นายน่าจะถูกไล่ออกเมื่อวานนี้แล้วนิิ...! |
| โนเอ้: | ผมเองก็อยาก...ลิ้มรสเลือดของเธอเหมือนกันนะ |
| วานิทัส: | ขนมปังยากิโซบะยอดนิยม ราชินีน้ำแข็งแห่งตระกูลไซออนจิ พนักงานทำความสะอาดที่มีเสียงดัง... อุปสรรคทุกอย่างได้ขัดขวางเส้นทางของฉัน รวมไปทั้งโนเอ้ และฌาน! |
| โรล็องต์: | ฉันรู้นะครับ วานิทัสคุง... ฉันคิดว่าคุณดูแปลกไปนิดหน่อยตั้งแต่แรก |
| ฌาน: | ติดตามรับชม Romance is a Love Mission ตอนที่ 2 ได้เลยนะ |
| วานิทัส: | “ถูกไล่ออกจากโรงเรียน?! ซูซูกิ วานิทัสคนนี้ต้องตายแน่!” |
| วานิทัส& ฌาน: |
“จะต้องทำภารกิจให้สำเร็จให้ได้เลย!” |
| วานิทัส: | ไม่นะ!! เรื่องแบบนี้ไม่ควรดำเนินต่อไปสิ!!!!!!! |
ดราม่าซีดี (Voice)[]
| Koi wa☆LOVE Mission! | |
|---|---|
| Koi wa☆LOVE Mission!#1 | |
| Koi wa☆LOVE Mission!#2 | |
| Koi wa☆LOVE Mission!#3 | |
เรื่องที่ไม่สำคัญ[]
- เนื่องจากเป็นจักรวาลโลกคู่ขนาน ทุกตัวละครในซีรีย์วานิทัส จึงมีนามสกุลเป็นภาษาญี่ปุ่นแทนที่จะเป็นนามสกุลเหมือนในภาคหลัก
- เสียงของวานิทัสในภาคแยกตอนพูดแอบดัดเสียงหญิงแต่เวลาหลุดหรือคิดในใจจะเป็นเสียงชาย
- ชุดที่ฌานใส่คือกัคคุรัน (学ラン) หรือ สึเมะเอะริ (詰め襟) เป็นเครื่องแบบสำหรับนักเรียนชายในระดับมัธยม โดยทั่วไปส่วนมากเป็นสีดำ แต่บางโรงเรียนก็ใช้สีกรมท่า และสีน้ำเงินเข้ม ในดราม่าซีดีใช้คำว่ากัคคุรัน[1]
อ้างอิง[]
การนำทางสารบัญ[]
| v - e - t | รายชื่อตอนบันทึกแวมไพร์วานิทัส |
|---|---|
| อาร์คท่องเที่ยวปารีส | 1 • 2 • 3 • 4 • 5 |
| อาร์ค "Bal Masqué" | 6 • 7 • 8 • 9 • 10 • 11 |
| อาร์คชาสเชอร์ที่อยู่ในความมืด | 12 • 13 • 14 • 15 • 16 • 17 • 18 • 19 • 20 • 21 |
| อาร์คสัตว์ร้ายแห่งเฌโวด็อง | 22 • 23 • 24 • 25 • 26 • 27 • 28 • 29 • 30 • 31 • 32 • 33 • 34 • 34.5 • 35 • 36 • 37 • 38 • 38.5 • 39 • 40 • 41 • 42 • 43 |
| อาร์คสวนสนุก | 44 • 45 • 46 • 47 • 48 • 49 • 50 • 51 • 52 • 53 • 54 • 54.5 • 55 • 55.5 • 56 |
| อาร์ตปัจจุบัน | 57 • 58 • 59 • 60 • |
| ช่วงพัก | 15.5 • 46.5 • 51.5 • 60.5 • 61 • 61.5 • 62 •62.5 • 63 |
| เล่มมังงะ | 1 • 2 • 3 • 4 • 5 • 6 • 7 • 8 • 9 • 10 |
| อื่นๆ | Vanitashu no Karute • ข้อความผู้เขียน • แปลบทสัมภาษณ์ |